لطفاً کليه فايل هاي قابل دانلود در اين سايت، مخصوصاً فايل هاي پيوست شده را با نرم افزارهاي مخصوص مديريت دانلود، دريافت نماييد مانند نرم افزار دانلود منيجر که در این لينک قابل دريافت و نصب است http://mcaf.ee/6wz9g در صورت عدم استفاده از نرم افزارهاي مخصوص دانلود و استفاده از دانلود منيجر داخلي مرورگرها احتمال دانلود ناقص فايل ها وجود دارد
نمایش نتایج: از شماره 1 تا 2 , از مجموع 2

Threaded View

  1. #1
    تازه وارد
    تاریخ عضویت
    Dec 2008
    نوشته ها
    25

    پیش فرض بحث و گفتگو در مورد اغلاط مشهور لفظی، ادبی، علمی و دینی

    غلط مشهور: معنای صحیح «فاستقم» در بحکریمه «فاستقم کما امرت» مستقیم رفتن است نه استقامت

    دین گرایی افراطی و ریاکاری دینی لازم و ملزومند



    جعفریان، رسول - چرا جامعه مذهبی دوره قاجاری یک باره دین را به کناری گذاشت و همراه رضاشاه دین گریز شد؟


    یک آدم متدین اگر از روی میزان و در صراط حرکت نکند ممکن است که به افراط یا تفریط ـ البته بیشتر افراط تا تفریط ـ کشیده شود. وقتی آدمی علاقه مند به دین شد، به تدریج در معرض نوعی حس سخت گیری دینی و احتیاط گرایی قرار می گیرد. در این شرایط اگر دیر بجنبد، حالت احتیاط بیشتر و بیشتر شده و او را در ورطه ای شبیه وسواس فرو می برد که بیرون آمدن از آن دشوار خواهد بود.
    این امر صرفا جنبه فردی ندارد، بلکه در یک اجتماع و تشکل دینی هم پدید می آید.
    این شیب برای یک دین در یک دوره طولانی به شکل های دیگری هم رخ می نماید. اسلام حضرت محمد (ص) حتی با اسلام برخی از کسانی که خود را از اصحاب او می دانند از این زاویه قابل مقایسه است. بودند صحابه ای که خود را از پیامبر (ص) هم متدین تر نشان می دادند. نیز تابعین و نسل های بعدی که به افراط گرایی مذهبی فرو غلطیدند.


    یکی از نتایج افراط گرایی دینی آن است که شماری از این گروه را به سمت ریاکاری می برد. دلیلش این است که چنین نوع از افراط گرایی دینی را حتی خداوند هم از انسان نخواسته و خارج از طاقت اوست. وقتی آدمی چنین طاقتی ندارد، مجبور خواهد شد قدری با بازی و ریاکاری پیش برود تا میان مردم بدنام نشود.


    چنین شرایطی یک لازمه قابل توجه دارد و آن این است که نوعی ریاکاری در جامعه پدید می آید. زیرا در اطراف آنان کسان بسیاری هستند که در چنین جامعه ای به قصد به دست آوردن موقعیت تظاهر به دینداری خواهند کرد. آنان باید خود را وفادار به دین نشان دهند، حتی وفادارتر از دیگران که واقعا دیندار هستند. اینان شرایطی را پدید می آورند که تصور شود واقعا اهل دینداری هستند و برای دیگران هم سختگیرند. این حس و حالت، نوعی ریاکاری را در این جامعه پدید می آورد. طبیعی است که همه این گونه نیستند، اما وقتی معیارهای عمومی چنین اقتضایی داشته باشد، بر شمار مردمان عادی اما فرصت طلب افزوده می شود. آنها باید سختگیری را زیاد کنند و خود را به این صورت نشان دهند در حالی که در باطن اصلا به این قبیل کارها ایمان ندارند. اینجاست که تظاهر به رویه تبدیل می شود.


    نتیجه ای که از این وضعیت عاید جامعه می شود نوعی تهی شدن جامعه از ارزشهای واقعی و باطنی و صرفا تاکید بر رفتارهای صوری و شکلی است.
    این رفتار روی نسلهای تازه تاثیر منفی زیادی دارد و به تدریج در دل یک چنین جامعه ای که ظاهری دیندار دارد، و به شعائر خیلی پای بند است، و احتیاطات را جدی می گیرد، به تدریج نوعی گریز از دین شکل می گیرد. این گریز متعلق به نسل جوانی است که این دورویی را حس می کند. درون خانه و بیرون را متفاوت می بیند و برای گریز از این تناقض، پای از دین بیرون می نهد.


    حالا چه باید کرد؟‌ آن هم برابر کسانی که هر روز نان دین می خورند و چنان از دینداری و ارزشها سخن می گویند که گویی تمامی قلل دینداری را فتح کرده اند. شگفت آن که این افراد که این قدر دیندارند گاه آن قدر دروغ های واضح و آشکار می گویند که آدمی سخت به حیرت می افتد که چطور چنین چیزی ممکن است.
    این نشان همان دورویی در میان کسانی است که از یک سو خود را دیندار نشان می دهند و می خواهند همه چیز را دینی کنند اما حتی در ساده ترین اصول و فروع مذهبی که اصل صداقت است، استوار نیستند.
    راه حلی که برای این وضعیت وجود دارد حفظ اعتدال و تاکید مجدد بر آن است. اعتدالی که مبتنی بر شاخص های دینی تاکید شده در قرآن و سنت و فقه است. برخی تصور می کنند آنچه پیامبر (ص)‌ را در سوره هود پیر کرد، [شیبتنی سورة هود] استقامت بود [در آیه: فاستقم کما امرت] در حالی که معنای آن مستقیم رفتن است، آن هم «کما امرت» روی همان خطی که خدا امر کرده است. بگذریم که هر کسی ادعای آن دارد که روی خط مستقیم می رود، اما مقایسه رفتار انبیاء‌ با عوام و خواص کاتولیک تر از پاپ است که خط افراط را نشان می‌دهد.

    منبع: وبلاگ دکتر رسول جعفریان
    http://www.khabaronline.ir/detail/200908


    پی نوشت:
    این تکمله هم بد نیست اضافه شود که:

    هرگز نمازش ترک نمی‌شد
    زندگانی خصوصی ناصرالدین شاه به روایت نوه‌اش

    در نخستین سفر مشهد مقدس چون شاه به زیارت مشرف شد جیغۀ گرانبهایی را که بر کلاه و گوهر دیگری که بر لباس داشت تقدیم آستان رضوی نمود و این رباعی را بسرود:

    در عمر ابد، ای شَه معبود صفات / اسکندر و من صرف نمودیم اوقات

    با همت من کجا رسد همت او / من خاک در تو جستم او آب حیات

    ***

    شاه را در ادای فرائض مذهبی اهتمامی بسزا بود. هر بامداد در سر حمام چند صفحه از کلام ربانی تلاوت می‌کرد و هرگز نمازش ترک نمی‌شد. پیوسته مُهری کوچک در جیب داشت و چون هنگام گزاردن نماز فرا می‌رسید دستمال خود را بدل از سجاده بر زمین گسترده، مُهر را روی آن قرار می‌داد و به نیایش پروردگار می‌پرداخت.

    یاد دارم روزی در جاجرود هوا سخت سرد و زمین پوشیده از برف بود و شاه سرگرم شکار. چون آفتاب آهنگ مغرب کرد شاه دست از شکار کشید و گفت تا قالیچه‌ای روی برف گستردند و موزه از پایش بیرون آوردند آنگاه وضوء ساخته به نماز ایستاد.

    منبع:

    یادداشت‌هایی از زندگانی خصوصی ناصرالدین شاه، دوستعلی‌خان معیرالممالک، نشر تاریخ ایران، چاپ دوم، ۱۳۶۲، صص ۳۶-۲۹
    ( + یا + )
    ویرایش توسط DontForget : 05-13-2013 در ساعت 07:00

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست در پست خود ضمیمه کنید
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •